1
چون ٿا حسن جي آ دلفريبي، دلڪشي، دوکو
چون ٿا حسن جي آ دلفريبي، دلڪشي، دوکو ــــ
مگر موڳي هي منهنجي دل، قبولي ئي نٿي دوکو
خدا خود آدميءَ کي آ ڪشش جي رنگ سان ٺاهيو
ٿيان ڪافر، اگر سمجهان وجود آدمي، دوکو
وڃي ٿي زندگي بي دم. تڏهن رهجي اي انسانو
جڏهن ڪائي ڏئي ٿي زندگيءَ کي زندگي دوکو
اجايو عشق تي الزام آ، ورنه حقيقت ۾
نه معشوقي قريب آهي، نه ڪائي عاشقي دوکو
محبت پاڪ جذبو آ، انهيءَ جذبي کي ورجايو
جو هن جذبي کان سگهيو آ، نه ڪنهن کي ڀي ملي دوکو
اُنهيءَ جي فلسفي جي ڳالهه تي ايمان ڪيئن آڻيان؟
نظر جنهن کي اچي ٿي، دوست! دنيا ئي سڄي دوکو
سمايل روح ناهي جيڪڏهن ’مدهوش‘ شعرن ۾
ته اهڙي قسم واري آ سموري شاعري دوکو
***
احمد خان مدهوش
2
حسنِ زيبا کي ڏسي،حسنِ ازل چئي ويٺس
حسنِ زيبا کي ڏسي،حسنِ ازل چئي ويٺس،
سونهن کي سونهن جي صانع جو بدل چئي ويٺس.
هُن جي صورت جو پرستار صدين کان آهيان،
هُن جي درشن کي ثوابن جو عمل چئي ويٺس.
هُن جي نيڻن کي سڏيم ڪوثر و تسنيم ڪري،
زلف جي ڇانو کي جنت جو محل چئي ويٺس.
هُن جي مرڪڻ کي چيم روپ مسيحائيءَجو،
۽ ڪجلدار نگاهن کي اجل چئي ويٺس.
دل لڳي منهنجي ڏسي داد ڏيو همسفرو!
عشق جي زور کي مشڪل کي سهل چئي ويٺس.
ڇا چيم ڇا نه چيم، ڪابه خبر ڪان رهي،
لاشعوريءَ ۾ ”مدهوش“ غزل چئي ويٺس.
***
احمد خان مدهوش
3
اڄ عجيبا! اک اڙائي، تو وڏو ٿورو ڪيو
اڄ عجيبا! اک اڙائي، تو وڏو ٿورو ڪيو
گهُور گهَرِيءَ ساڻ گهائي، تو وڏو ٿورو ڪيو
گُل وفائن جا مون حاضر جيئن ڪيا تُنهنجي اڳيان
دل جي دامن کي وڇائي، تو وڏو ٿورو ڪيو
مون اياڻي ڪنهن نه ڪم جهڙي، ڪريل انسان کي
پيار سان پنهنجو بنائي، تو وڏو ٿورو ڪيو
عشق جون ڳالهيون رهيون جي تنهنجي منهنجي درميان
لوڪ کان تن کي لڪائي تو وڏو ٿورو ڪيو
وقت جي اوجهڙ ۾ تنها ٿيڙ کائيندو ڏسي
مون رُليل کي راهَه لائي، تو وڏو ٿورو ڪيو
تُنهنجي نظرن تي لڳا پهرا ته ڀي نظرون کڻي
مامَ ۾ سڀ ڪجهه ٻُڌائي تو وڏو ٿورو ڪيو
سور سختين جا جبل سر جي مٿان اُڇلائي نيٺ
آزمائي آزمائي، تو وڏو ٿورو ڪيو
سمجهي بيڪارو جڏهن پنهنجن ڌڪاري هو ڇڏيو
دوستيءَ جو هٿ وڌائي تو وڏو ٿورو ڪيو
هُونءَ ته لک ’مدهوش‘ تي ٿورا سندءِ آهن مگر
اڄ اڱڻ تي پير پائي تو وڏو ٿورو ڪيو
***
احمد خان مدهوش
4
تون ته تون پر سڄڻ، مان به ”تون“ ٿي وڃان
تون ته تون پر سڄڻ، مان به ”تون“ ٿي وڃان،
ڪاش گڏجي وڃان، خوب اَڏجي وڃان.
ڏي نه ڏي ڪجهه نه ڏي، ايترو قرب ڏي،
پاڻ کان پاڻ پنهنجو به وسري وڃان.
شال مون تي رڳو پنهنجو پاڇو ڪرين،
جابجا سونهن وانگر پکڙجي وڃان.
دوزخون، جنتون سڀئي رهجي وڃن،
ڪثرتن جا تماشا به اُڪري وڃان.
ڇو گناهن ثوابن جون ڳالهيون اُٿن،
جيڪڏهن تنهنجي زلفن ۾ ٻَڌجي وڃان.
سڀ لتاڙي ڇڏيان، سرحدون هوش جون،
اهڙو ’مدهوش‘ ٿي، مست بڻجي وڃان.
***
احمد خان مدهوش
5
تون ۽ مان ٻئي هڪ هجون، هڪ هجون او هڪ هجون
تون ۽ مان ٻئي هڪ هجون، هڪ هجون او هڪ هجون
پيار ۾ ”مدهوش“ ٻئي، هڪ ٻئي جي لِڪ هجون
تون نڪي مون کان پري، مان نڪي توکان پري
هڪ ٻئي جي واسطي، ڄڻ منڊيءَ جي ٽِڪ هجون
تون نڪي مون کي ڇڏين، مان نڪي توکي ڇڏيان
هڪ ٻئي جي واسطي، ٻئي ڄڻا ڄڻ ڳِڪ هجون
تون نڪي مون لئه سِڪين، مان نڪي تو لئه سِڪان
هڪ ٻئي جي واسطي، ساهه واري سِڪ هجون
تون مٺو مون کي لڳين، مان مٺو توکي لڳان
هڪ ٻئي جي واسطي، پيار جهڙي پِڪ هجون
تون نڪي مون کي ڇڪين، مان نڪي توکي ڇڪيان
هڪ ٻئي جي واسطي، ڇيههَ کان وڌ ڇِڪ هجون
تون سهارو منهنجو ٿي، مان سهارو تنهنجو ٿيان
هڪ ٻئي جي واسطي، ڀرجهلا ۽ ڀِڪ هجون
***
احمد خان مدهوش