پنهنجا ڦٽ پراڻا ها
پنهنجا ڦٽ پراڻا ها
يا هي ويڄ اياڻا ها
چنڊ پري هو، رات چڪورَ
اڏري اڏري ساڻا ها
ڪا جو هُن تسبيح ڇڳي
تارا داڻا داڻا ها
مئخاني جي ساري جان
ساقي تنهنجا ماڻا ها
ڪيڏو تو ۾ هَٺ اياز
هُن جا نيڻ نماڻا ها
****
شيخ اياز
رات آئي وَئِي، تُون نه آئين ڪَهِي
رات آئي وَئِي، تُون نه آئين ڪَهِي! ماڪَ ۾ مينڌرا! ڪاڪِ رُئندي رَهي.
مِينهَن موٽي ويا، ڏينهَن اُڀري لٿا، تُون نه آئين پِرين! وِهه لڳي ٿي وَهي.
سانورا! تو سَوا ڇانورا ڇا ڪبا! لوءَ تُنهنجي لَڌِي، لُوءَ لڳندي رهي.
او وڃان مان وڃان، ڪيئن ڀيرو ڀڃان! سِج ويندو لهي، پيرَ ويندا ڊَهي.
ڪنهن به اورار بيهي نه پاتو پرين، تون نه ميهارُ آهين، نه تو وَٽ مَهي
**********
شيخ اياز
جي پنهنجو پنهنجو نور نچائي ويا، ۽ تنهنجي جوت جلائي ويا
جي پنهنجو پنهنجو نور نچائي ويا، ۽ تنهنجي جوت جلائي ويا
سي لُڙڪ مٽيءَ ۾ لـــــوئــــي ويا، پر ڇا ڇا موتي پائي ويا
سي وڻ وڻ لوڏي واءُ ٿيا ، سي پَن پَن ۾ پرلاءُ ٿيا
جي بَن بَن بِينَ وڄائي ويا ، جي تن من واري ڳائي ويا
مون ڌرتي تُنهنجا ڌِڱ ڏٺا ، مون تن جا لويل لڱ ڏٺا
جن وڙهندي وڙهندي جان ڏني ، سي وارا وير وڄائي ويا
اڄ ڪو به ڳچيءَ ۾ ڳٽ نه آ ، ڪو مُڙس انهن جو مٽ نه آ
جي سارا ڪوٽ اَڏائي ويا ، سي گھوٽ اسان کي گھائي ويا
مون اڻ ٿيڻا انسان ڏٺا ، مون سوريءَ تي سو مان ڏٺا
اي ڌرتي! ڇا ڇا ڪونڌر ها ، جي پنهنجا ڪنڌ ڪَپائي ويا
مون ويندي تن جا پير ڏٺا ، مون ڇا ڇا مُڙس مٿير ڏٺا
جي ڪيئي سِج اڀاري ويا ، جي ڪيئي سِج سمائي ويا
مون ڪاتيءَ هيٺان ڪنڌ ڏِٺا ، مون ساڻا ساڻا سَنڌَ ڏٺا
مون ڇا ڇا مائيءَ لال ڏٺا ، جي لوئيءَ لڄ بچائي ويا
سي جيءَ جيارا ماڻهو ها ، سي سڀ کان پيارا ماڻهو ها
جن ساهه ڏئي ، ويساهه ڏنو ، جي دل ۾ درد دُکائي ويا
هو بادل بادل آيا ها ، جن جَل ٿَل ڀال ڀَلايا ها
اي کيت کِڙو ، او شال ٽِڙو ! هُو پنهنجا مينهن وسائي ويا
ويا پريت ڏئي هُو پاڻيارا ، اڄ ڪينجھر تن جا ڪاڻيارا
ڇا راڱا تن سان رُڃ ڪيا ، جي تنهنجي اڃ اجھائي ويا
هُو پيار پتنگا کامي ويا ، ۽ ڪيڏو دُور اڏامي ويا
پر تنهنجي منهنجي ڏيئي ۾ ، هُو پنهنجي جوت سمائي ويا
ڪلهه رات مسافر آيا ها ، جن پنهنجا جيءَ جلايا ها
ٿي ڇا ڇا ڄرڪا ڄاڻَ ڪري ، هُو ڪيڏا مَچ مچائي ويا
ڇا ڇا نه وسيِهَر ـــــــــــــــ وَنگَ هُيا ! پر نانگا يار نسنگ هُيا
ڪي تُنهنجو رُوپ نِکاري ويا ، جي تنهنجي سينڌ سَجائي ويا
ڇا نعرا ها ڇا نينهن هُيا ! هئه مڙس هُيا يا شينهن هُيا
جي ڏونگر ــ ڏيل ڏڪائي ويا ، گجگوڙ ڪري گرمائي ويا
آ ڪنهن ڪنهن ماڻهوءَ منجهه مڻيا ، پر مون کي اهڙا مڙس وڻيا
جي سارو جڳُ جرڪائي ويا ، پر پنهنجو پاڻ ملهائي ويا
جِن پاسو ورتو ڪُوڙ ڪنان ، هي مُڙس نه ويندا مُور مَنان
جن واڪي واڪي وَس ڪيا ، جي سارو سچ ٻُڌائي ويا
اڄ ڇوهَه انهن جا ڇوليءَ ۾ ، اڄ ٻولَ انهن جا ٻوليءَ ۾
اي ڌرتي! تُنهنجيءَ جھوليءَ ۾ ، جي سُورهيه سِيس ڇُپائي ويا
هي چوٽيءَ چوٽيءَ تي مشعل ، هي جھوليءَ جھوليءَ ۾ گُل ڦُل
ويا سانول ڇا ڇا سَڳ ڇڏي! ڇا جَندڙيءَ کي جَرڪائي ويا
ڇا سمجهي تن کي جيءَ جَڏي ، آ تِن جي ڳاڙهي ڳالهه وڏي
ها ڇا ڇا ارڏا ڪَنڌ اَڏي ! جي تو کي مَيندي لائي ويا
هي بِرهه به ڪوئي بَڙُ آهي! ڇا جانٺي اُن جي جَڙَ آهي
مون اُن ۾ ڪيڏا ڏار ڏٺا ، جي ڇانو ڪري ، مَن ڀائي ويا
اي آري! تنهنجي آڍَ هُئي ، پر ڏونگر ڏاڍا ڏاڍ ڪيا
هِي تُنهنجا پيارا پيرا ها ، جي پنهنجو پنڌ پُڄائي ويا
ڪِئن تو کي ڪاري ٻاٽَ مڃان ، ٿي چڻنگ ڪري چمڪاٽ اڃا
آ ٽِم ٽِم ٽِم ٽِم لاٽ اڃا ، جا جوڳي ڪالهه جلائي ويا
هيءَ جان ته اچڻي وڃڻي آ ، پر مرندي مات نه مڃڻي آ
مون اهڙا سو ساونت ڏٺا ، جي پنهنجو هَٺ هلائي ويا
ڏسُ! باک ڀليري آئي آ ، ڏِسُ! سَنڌُ مٿان سَرهائي آ
ڇو تن جي لاءِ ”اياز“ رُنين ، جي مارُو ماڳُ مَٽائي ويا
****
شيخ اياز
روح راضي ڪجي
روح راضي ڪجي
ياد تازي ڪجــــي
دل ٿي چاهي وري
يـــاد تازي ڪجـي
من هو پرچي پوي
آزي نيازي ڪجي
ڇـــو ڀـــلا پيـــار ۾
جلد بازي ڪجي
نيت سجدا هجن
دل نمازي ڪـجي
“شهر مجرم سڄــو” اياز
ڪنهن کي قاضي ڪجي
--------
شيخ اياز
اي ڪاش، اهو تون ڄاڻين ها
اي ڪاش، اهو تون ڄاڻين ها
آزاد هوا ڇا ٿيندي آ
اي ڪاش، اهو تون ڄاڻين ها
پرواهه بنان پر ڪيئن هوندا
آزاد فضا ڇا ٿيندي آ
اي ڪاش، اهو تون ڳائين ها
ڪالهه رات ڀڳت سنگهه ڦاسيءَ تي
جو گيت اڌورو ڳاتو هو
اي ڪاش، اهو تون پائين ها
جو هارُ هوائن ۾ لڏندي
ڪالهه تانتيا ٽوپي پاتو هو
تاريخ جي خوني گلين مان
هر وقت صدا ڪا ايندي آ
هر وقت لهوءَ جي لاڙن ڏي
ڪا توکي ڇڪ ڇڪيندي آ
ڄڻ ’او ڊائر‘ جي ڪا گولي
اڄ تائين توکي تاڙي ٿي
۽ تنهنجا تنهنجي مقتل ڏي
ڄڻ پير اچانڪ لاڙي ٿي
تاريخ بُکايل چيتي جئن
چؤواٽي تي چنگهاڙي ٿي
اي ڪاش! اهو تون ڄاڻين ها
ڇا تن جي قيمت ڇا ٿيندي آ
جنهن آزاديءَ جا گيت چيئه
اي ڪاش! اِهو تون ڄاڻين ها
سا آزادي ڪٿ نيندي آ
اي ڪاش! اهو تون ڄاڻين ها
سا آزادي ڪيئن ايندي آ
****
شيخ اياز
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هن سر جي گدلي سينور ۾
هي نيل ڪنول به ته ڏوهي آ
۽ ڪوبه چڪور انڌاري ۾
جي اڏري ٿو ته دروهي آ
هي ڏوهه نه آهي ماڻهوءَ جو
مون مٽي ٻيهر ڳوهي آ
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هي ڏوهه نه آ آڪاش ڇڏي
مون پريت لڳائي ڌرتيءَ سان
هوءَ سانجھي جا ست ـ رنگي هئي
مون ڪانه قبولي سج ڪنان
ٿو آگم آگم ٿي اڀران
۽ ڪرڻا ڪرڻا ٿي برسان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هُو ڌُوتا تنهنجي ڌرتيءَ جا
پوءِ صوفي ها يا جوڳي ها
مان گھاٽي بڙ جيان ڇانوَ ڪئي
هو ٺانگر سارا ٺوڳي ها
مون روز سگهارا گيت چيا
هو راڳي تنهنجا روڳي ها
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هيءَ ڳاڙهي ڏاڙهي ملان جي
هيءَ ڪاري چوٽي پانڊي جي
مون لاءِ ٻنهي ۾ ڦير نه آ
ٻئي آگ اجھاڻيل ٽانڊي جي
سڀ دين ڌرم جي ڌوڪي ۾
ٿا کوٽ ڀرن کاڻانڊي جي
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هي ڏوهه نه آ هن ڌرتيءَ جو
مون دل جي ديول جوڙي آ
تون نفرت جي ديوار کنئي
مان ان جي پاڙ اکوڙي آ
مان ڳاتا گيت محبت جا
مون واڳ وطن جي موڙي آ
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
ٿو سڏ ڏيان هر سڏڪي کي
تون جاڙ ڪرين مان ماڙ ڪيان
تون چيتي جيان چنگار ڪرين
مان راڱي وانگر راڙ ڪيان
مان تنهنجو وچتر ويري هان
ٿو توتي ترڇي تاڙ ڪيان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
تون پويون جھوٽو پت جھڙ جو
مان ڳڙها ڳڀ بهارن جا
تون ڇوت نه لاهين پاڇي کي
مان ڳايان گيت چمارن جا
جت ڪٽ ڪڙهي جت لوهه رجي
ات ڌنوڻا ڌنوڻيءَ وارن جا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
مون گيت چيا ها ڪويل ٿي
ڪلهه ڪيسوڦل جي ٽاريءَ جا
ٿو جھر مر جھر مر گيت چوان
ڪي گيت ڏجھايل ڏاٽن جا
ڪي گيت هپايل هارن جا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
جنهن وقت اُٻَن ۾ اوسر ٿي
ڪي اسروند اچن ٿا پيا
۽ آنڌيءَ مانجھيءَ اوٻر ۾
هي سارا کيت پچن ٿا پيا
ٿو آءٌ وڏي ويڙهاند ڏسان
۽ منهنجا انگ نچن ٿا پيا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
جنهن وقت لڪن ۾ لوساٽيل
انسان ڳلين مان نڪرن ٿا
جنهن وقت دکن ۾ دونهاٽيل
مخزدور ملن مان نڪرن ٿا
مان پنهنجي تند تپايان ٿو
۽ درد دلين مان نڪرن ٿا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
مون آزديءَ جي سئن هنئي
مون لاٿا طوق غلامن جا
هي گيت هئا يا جادو ها
زنجير ٽُٽا ايامن جا
سڀ موتي سمجھي چونڊن ٿا
اڄ ڳوڙها منهنجي دامن جا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
مون ڏات انوکي آندي آ
ٿي تند وڙهي تلوارن سان
ٽڪرايان پنهنجا گيت جڏهن
ٿو آءٌ سندءِ ديوارن سان
ٿا تنهنجا ڀاري برج لڏن
تون هيڻو آن هٿيارن سان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
تون مونکي ڦاهيءَ چاڙهيندين
مان توکان مور نه مرڻو هان
گنجار ڪندي جا مونکان پوءِ
تنهن جندڙيءَ جو مان جھرڻو هان
ٻيو چارڻ بڻجي چنگ کڻي
مان ورڻوهان، مان ورڻو هان
سي پهرين ڏوهه سڏجن ٿا
هي ڏاها ڏيهه ـ ڏيا آهن
مون ڪيئي ڏوهه ڪيا آهن
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
***
شيخ اياز
قيد هستي کي ڪيئن ڊاهيان مان - شيخ اياز
قيد هستي کي ڪيئن ڊاهيان مان
مارئي جي پڪار آهيان مان
اڄ ته ٿڪجي پيو هان، چئو ڪيسين
زندگاني جو ڳاھ ڳاهيان مان
ڪنهن گل نو بهار سان گڏجي
آشيانو الڳ ٿو ٺاهيان مان
زندگي ٿي وئي آ مٺڙو گيت
ڪنهن ڪنول سان پيو نباهيان
عمر گذري وئي اياز الا
مون نه ڄاتو ته نيٺ ڇا آهيان مان۔
****
شيخ اياز
Showing posts with label شيخ اياز. Show all posts
Friday, 1 August 2014
پنهنجا ڦٽ پراڻا ها.
پنهنجا ڦٽ پراڻا ها.
يا هي ويڄ اياڻا ها.
چنڊ پري هو، رات چڪورَ،
اڏري اڏري ساڻا ها.
ڪا جو هُن تسبيح ڇڳي،
تارا داڻا داڻا ها.
مئخاني جي ساري جان،
ساقي تنهنجا ماڻا ها.
ڪيڏو تو ۾ هَٺ اياز،
هُن جا نيڻ نماڻا ها.
****
شيخ اياز
موڪليندڙ: سجاد علي at 01:12 No comments:
Email This
BlogThis!
Share to Twitter
Share to Facebook
Share to Pinterest
Labels: شيخ اياز
Sunday, 29 December 2013
رات آئي وَئِي، تُون نه آئين ڪَهِي! ماڪَ ۾ مينڌرا! ڪاڪِ رُئندي رَهي.
مِينهَن موٽي ويا، ڏينهَن اُڀري لٿا، تُون نه آئين پِرين! وِهه لڳي ٿي وَهي.
سانورا! تو سَوا ڇانورا ڇا ڪبا! لوءَ تُنهنجي لَڌِي، لُوءَ لڳندي رهي.
او وڃان مان وڃان، ڪيئن ڀيرو ڀڃان! سِج ويندو لهي، پيرَ ويندا ڊَهي.
ڪنهن به اورار بيهي نه پاتو پرين، تون نه ميهارُ آهين، نه تو وَٽ مَهي
شيخ اياز
موڪليندڙ: سجاد علي at 05:15 No comments:
Email This
BlogThis!
Share to Twitter
Share to Facebook
Share to Pinterest
Labels: شيخ اياز
Sunday, 1 July 2012
جي پنهنجو پنهنجو نور نچائي ويا، ۽ تنهنجي جوت جلائي ويا،
جي پنهنجو پنهنجو نور نچائي ويا، ۽ تنهنجي جوت جلائي ويا،
سي لُڙڪ مٽيءَ ۾ لـــــوئــــي ويا، پر ڇا ڇا موتي پائي ويا!
سي وڻ وڻ لوڏي واءُ ٿيا ، سي پَن پَن ۾ پرلاءُ ٿيا،
جي بَن بَن بِينَ وڄائي ويا ، جي تن من واري ڳائي ويا.
مون ڌرتي تُنهنجا ڌِڱ ڏٺا ، مون تن جا لويل لڱ ڏٺا،
جن وڙهندي وڙهندي جان ڏني ، سي وارا وير وڄائي ويا.
اڄ ڪو به ڳچيءَ ۾ ڳٽ نه آ ، ڪو مُڙس انهن جو مٽ نه آ،
جي سارا ڪوٽ اَڏائي ويا ، سي گھوٽ اسان کي گھائي ويا.
مون اڻ ٿيڻا انسان ڏٺا ، مون سوريءَ تي سو مان ڏٺا،
اي ڌرتي! ڇا ڇا ڪونڌر ها ، جي پنهنجا ڪنڌ ڪَپائي ويا!
مون ويندي تن جا پير ڏٺا ، مون ڇا ڇا مُڙس مٿير ڏٺا !
جي ڪيئي سِج اڀاري ويا ، جي ڪيئي سِج سمائي ويا.
مون ڪاتيءَ هيٺان ڪنڌ ڏِٺا ، مون ساڻا ساڻا سَنڌَ ڏٺا،
مون ڇا ڇا مائيءَ لال ڏٺا ، جي لوئيءَ لڄ بچائي ويا!
سي جيءَ جيارا ماڻهو ها ، سي سڀ کان پيارا ماڻهو ها،
جن ساهه ڏئي ، ويساهه ڏنو ، جي دل ۾ درد دُکائي ويا.
هو بادل بادل آيا ها ، جن جَل ٿَل ڀال ڀَلايا ها !
اي کيت کِڙو ، او شال ٽِڙو ! هُو پنهنجا مينهن وسائي ويا.
ويا پريت ڏئي هُو پاڻيارا ، اڄ ڪينجھر تن جا ڪاڻيارا،
ڇا راڱا تن سان رُڃ ڪيا ، جي تنهنجي اڃ اجھائي ويا!
هُو پيار پتنگا کامي ويا ، ۽ ڪيڏو دُور اڏامي ويا !
پر تنهنجي منهنجي ڏيئي ۾ ، هُو پنهنجي جوت سمائي ويا.
ڪلهه رات مسافر آيا ها ، جن پنهنجا جيءَ جلايا ها،
ٿي ڇا ڇا ڄرڪا ڄاڻَ ڪري ، هُو ڪيڏا مَچ مچائي ويا!
ڇا ڇا نه وسيِهَر ـــــــــــــــ وَنگَ هُيا ! پر نانگا يار نسنگ هُيا،
ڪي تُنهنجو رُوپ نِکاري ويا ، جي تنهنجي سينڌ سَجائي ويا.
ڇا نعرا ها ڇا نينهن هُيا ! هئه مڙس هُيا يا شينهن هُيا!
جي ڏونگر ــ ڏيل ڏڪائي ويا ، گجگوڙ ڪري گرمائي ويا.
آ ڪنهن ڪنهن ماڻهوءَ منجهه مڻيا ، پر مون کي اهڙا مڙس وڻيا،
جي سارو جڳُ جرڪائي ويا ، پر پنهنجو پاڻ ملهائي ويا .
جِن پاسو ورتو ڪُوڙ ڪنان ، هي مُڙس نه ويندا مُور مَنان،
جن واڪي واڪي وَس ڪيا ، جي سارو سچ ٻُڌائي ويا.
اڄ ڇوهَه انهن جا ڇوليءَ ۾ ، اڄ ٻولَ انهن جا ٻوليءَ ۾
اي ڌرتي! تُنهنجيءَ جھوليءَ ۾ ، جي سُورهيه سِيس ڇُپائي ويا.
هي چوٽيءَ چوٽيءَ تي مشعل ، هي جھوليءَ جھوليءَ ۾ گُل ڦُل،
ويا سانول ڇا ڇا سَڳ ڇڏي! ڇا جَندڙيءَ کي جَرڪائي ويا !
ڇا سمجهي تن کي جيءَ جَڏي ، آ تِن جي ڳاڙهي ڳالهه وڏي،
ها ڇا ڇا ارڏا ڪَنڌ اَڏي ! جي تو کي مَيندي لائي ويا.
هي بِرهه به ڪوئي بَڙُ آهي! ڇا جانٺي اُن جي جَڙَ آهي!
مون اُن ۾ ڪيڏا ڏار ڏٺا ، جي ڇانو ڪري ، مَن ڀائي ويا.
اي آري! تنهنجي آڍَ هُئي ، پر ڏونگر ڏاڍا ڏاڍ ڪيا!
هِي تُنهنجا پيارا پيرا ها ، جي پنهنجو پنڌ پُڄائي ويا.
ڪِئن تو کي ڪاري ٻاٽَ مڃان ، ٿي چڻنگ ڪري چمڪاٽ اڃا،
آ ٽِم ٽِم ٽِم ٽِم لاٽ اڃا ، جا جوڳي ڪالهه جلائي ويا .
هيءَ جان ته اچڻي وڃڻي آ ، پر مرندي مات نه مڃڻي آ،
مون اهڙا سو ساونت ڏٺا ، جي پنهنجو هَٺ هلائي ويا.
ڏسُ! باک ڀليري آئي آ ، ڏِسُ! سَنڌُ مٿان سَرهائي آ!
ڇو تن جي لاءِ ”اياز“ رُنين ، جي مارُو ماڳُ مَٽائي ويا!
موڪليندڙ: سجاد علي at 06:40 No comments:
Email This
BlogThis!
Share to Twitter
Share to Facebook
Share to Pinterest
Labels: شيخ اياز
Wednesday, 23 May 2012
روح راضي ڪجي،
روح راضي ڪجي،
ياد تازي ڪجــــي،
دل ٿي چاهي وري،
يـــاد تازي ڪجـي،
من هو پرچي پوي،
آزي نيازي ڪجي،
ڇـــو ڀـــلا پيـــار ۾،
جلد بازي ڪجي،
نيت سجدا هجن،
دل نمازي ڪـجي،
شهر مجرم سڄــو” اياز“،
ڪنهن کي قاضي ڪجي.
--------
شيخ اياز
موڪليندڙ: سجاد علي at 13:01 No comments:
Email This
BlogThis!
Share to Twitter
Share to Facebook
Share to Pinterest
Labels: شيخ اياز
Saturday, 21 April 2012
اي ڪاش، اهو تون ڄاڻين ها
اي ڪاش، اهو تون ڄاڻين ها
آزاد هوا ڇا ٿيندي آ!
اي ڪاش، اهو تون ڄاڻين ها
پرواهه بنان پر ڪيئن هوندا
آزاد فضا ڇا ٿيندي آ!
اي ڪاش، اهو تون ڳائين ها.
ڪالهه رات ڀڳت سنگهه ڦاسيءَ تي
جو گيت اڌورو
ڳاتو هو!
اي ڪاش، اهو تون پائين ها.
جو هارُ هوائن ۾ لڏندي
ڪالهه تانتيا ٽوپي پاتو هو!
تاريخ جي خوني گلين مان
هر وقت صدا ڪا ايندي آ
هر وقت لهوءَ جي لاڙن ڏي
ڪا توکي ڇڪ ڇڪيندي آ!
ڄڻ ’او ڊائر‘ جي ڪا گولي
اڄ تائين توکي تاڙي ٿي!
۽ تنهنجا تنهنجي مقتل ڏي
ڄڻ پير اچانڪ لاڙي ٿي.
تاريخ بُکايل چيتي جئن
چؤواٽي تي چنگهاڙي ٿي.
اي ڪاش! اهو تون ڄاڻين ها.
ڇا تن جي قيمت ڇا ٿيندي آ
جنهن آزاديءَ جا گيت چيئه
اي ڪاش! اِهو تون ڄاڻين ها
سا آزادي ڪٿ نيندي آ!
اي ڪاش! اهو تون ڄاڻين ها،
سا آزادي ڪيئن ايندي آ!
****
شيخ اياز
موڪليندڙ: سجاد علي at 04:48 No comments:
Email This
BlogThis!
Share to Twitter
Share to Facebook
Share to Pinterest
Labels: شيخ اياز
Saturday, 17 March 2012
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هن سر جي گدلي سينور ۾
هي نيل ڪنول به ته ڏوهي آ
۽ ڪوبه چڪور انڌاري ۾
جي اڏري ٿو ته دروهي آ
هي ڏوهه نه آهي ماڻهوءَ جو
مون مٽي ٻيهر ڳوهي آ
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هي ڏوهه نه آ آڪاش ڇڏي
مون پريت لڳائي ڌرتيءَ سان
هوءَ سانجھي جا ست ـ رنگي هئي
مون ڪانه قبولي سج ڪنان
ٿو آگم آگم ٿي اڀران
۽ ڪرڻا ڪرڻا ٿي برسان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هُو ڌُوتا تنهنجي ڌرتيءَ جا
پوءِ صوفي ها يا جوڳي ها
مان گھاٽي بڙ جيان ڇانوَ ڪئي
هو ٺانگر سارا ٺوڳي ها
مون روز سگهارا گيت چيا
هو راڳي تنهنجا روڳي ها
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هيءَ ڳاڙهي ڏاڙهي ملان جي
هيءَ ڪاري چوٽي پانڊي جي
مون لاءِ ٻنهي ۾ ڦير نه آ
ٻئي آگ اجھاڻيل ٽانڊي جي
سڀ دين ڌرم جي ڌوڪي ۾
ٿا کوٽ ڀرن کاڻانڊي جي
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
هي ڏوهه نه آ هن ڌرتيءَ جو
مون دل جي ديول جوڙي آ
تون نفرت جي ديوار کنئي
مان ان جي پاڙ اکوڙي آ
مان ڳاتا گيت محبت جا
مون واڳ وطن جي موڙي آ
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
ٿو سڏ ڏيان هر سڏڪي کي
تون جاڙ ڪرين مان ماڙ ڪيان
تون چيتي جيان چنگار ڪرين
مان راڱي وانگر راڙ ڪيان
مان تنهنجو وچتر ويري هان
ٿو توتي ترڇي تاڙ ڪيان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
تون پويون جھوٽو پت جھڙ جو
مان ڳڙها ڳڀ بهارن جا
تون ڇوت نه لاهين پاڇي کي
مان ڳايان گيت چمارن جا
جت ڪٽ ڪڙهي جت لوهه رجي
ات ڌنوڻا ڌنوڻيءَ وارن جا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
مون گيت چيا ها ڪويل ٿي
ڪلهه ڪيسوڦل جي ٽاريءَ جا
ٿو جھر مر جھر مر گيت چوان
ڪي گيت ڏجھايل ڏاٽن جا
ڪي گيت هپايل هارن جا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
جنهن وقت اُٻَن ۾ اوسر ٿي
ڪي اسروند اچن ٿا پيا
۽ آنڌيءَ مانجھيءَ اوٻر ۾
هي سارا کيت پچن ٿا پيا
ٿو آءٌ وڏي ويڙهاند ڏسان
۽ منهنجا انگ نچن ٿا پيا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
جنهن وقت لڪن ۾ لوساٽيل
انسان ڳلين مان نڪرن ٿا
جنهن وقت دکن ۾ دونهاٽيل
مخزدور ملن مان نڪرن ٿا
مان پنهنجي تند تپايان ٿو
۽ درد دلين مان نڪرن ٿا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
مون آزديءَ جي سئن هنئي
مون لاٿا طوق غلامن جا
هي گيت هئا يا جادو ها
زنجير ٽُٽا ايامن جا
سڀ موتي سمجھي چونڊن ٿا
اڄ ڳوڙها منهنجي دامن جا
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
مون ڏات انوکي آندي آ
ٿي تند وڙهي تلوارن سان
ٽڪرايان پنهنجا گيت جڏهن
ٿو آءٌ سندءِ ديوارن سان
ٿا تنهنجا ڀاري برج لڏن
تون هيڻو آن هٿيارن سان
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
تون مونکي ڦاهيءَ چاڙهيندين
مان توکان مور نه مرڻو هان
گنجار ڪندي جا مونکان پوءِ
تنهن جندڙيءَ جو مان جھرڻو هان
ٻيو چارڻ بڻجي چنگ کڻي
مان ورڻوهان، مان ورڻو هان
سي پهرين ڏوهه سڏجن ٿا
هي ڏاها ڏيهه ـ ڏيا آهن
مون ڪيئي ڏوهه ڪيا آهن
مان ڏوهي هان مان ڏوهي هان
مون ڪيئي ڏوھ ڪيا آهن
***
شيخ اياز
موڪليندڙ: سجاد علي at 18:26 No comments:
Email This
BlogThis!
Share to Twitter
Share to Facebook
Share to Pinterest
Labels: شيخ اياز
Saturday, 3 March 2012
قيد هستي کي ڪيئن ڊاهيان مان - شيخ اياز
قيد هستي کي ڪيئن ڊاهيان مان
مارئي جي پڪار آهيان مان
اڄ ته ٿڪجي پيو هان، چئو ڪيسين
زندگاني جو ڳاھ ڳاهيان مان
ڪنهن گل نو بهار سان گڏجي
آشيانو الڳ ٿو ٺاهيان مان
زندگي ٿي وئي آ مٺڙو گيت
ڪنهن ڪنول سان پيو نباهيان
عمر گذري وئي اياز الا !
مون نه ڄاتو ته نيٺ ڇا آهيان مان۔
شيخ اياز
مون ڏات انوکي آندي آ، ٿي تند وڙهي تلوارن سان
مون ڏات انوکي آندي آ، ٿي تند وڙهي تلوارن سان،
ٽڪرايان پنهنجا گيت جڏهن ٿو آنءُ سندءِ ديوارن سان
،ٿا تنهنجا ڀاري برج لڏن تون هيڻو آن هٿيارن سان
***
شيخ اياز
منهنجو ڪوئي ديس نه آهي ، منهنجو ديس جھان
منهنجو ڪوئي ديس نه آهي ، منهنجو ديس جھان
منهنجو ڪوئي نانء نه آهي ، مان آهيان انسان
منهنجو هي انجيل ، نه آهي نه منهنجي گيتا يا قران
ڌرتي منهنجي ماءۡ ، انهيء آ منهنجو ايمان
پگھري ويا زنجير صدين جا ، رھ نه اڃا نادان
اڄ ته ڀڃي ڏي ، اڄ ته ڀڃي ڇڏ زور ڏئي زندان
****
شيخ اياز
سچ وڏو ڏوهاري آهي
سچ وڏو ڏوهاري آهي
زنجيرن ۾ جڪڙيو ويو آ
روز ازل کان پڪڙيو ويو آ
ڳولي ڳولي ماريو ويو آ
تيل ڪڙهائيءَ ڪاڙهيو ويو آ
چوٽيءَ تان اڇلايو ويو آ
گهاڻي ۾ پيڙايو ويو آ
ها پر پوءِ به انهيءَ جي ساڳي
رهندي آئي ريت اڀاڳي
جنهن جي من ۾ کاٽ هڻي ٿو
تنهن جو سارو چين کڻي ٿو
اڄ تو وٽ مهمان ٿيو آ
پر تو ڪڏهين هي سوچو آ
ڪنهن سان تنهنجي ياري آهي
سچ وڏو ڏوهاري آهي
****
شيخ اياز
پرينءَ سان پکا ڪير ويهي اڏي - شيخ اياز
پرينءَ سان پکا ڪير ويهي اڏي
گھڙي لنئو لڳائي، هلون ٿا لڏي
جھڙاليون لڳائي وئين جيءَ ۾
اڙي جيءُ آئين اسان جي تڏي
اُتر کان اچي ٿي اُٺي جي هوا
ڀَري آ، ڀَري آ، نصيحت نه ڏي
ميان، ڪير مَي جون ميارون سهي
اسان کي ڇڏي ڏي، ڇڏي ، ڇڏي ڏي
نه ٿيندي نه ٿيندي محبت فنا
هلي آ، ڀلي ويهه گوڏو گڏي
“ڀٽائي“ به هو ميڪدي ۾ ”اياز”
ڏنائين پئي مَي اسان کي سڏي
***
شيخ اياز
شيخ اياز
مان انهن ماڻهن کي ياد ناهيان رکندو
جيڪي دليون ٽوڙيندا آهن
!!!ليڪن
انهن ماڻهن کي ياد ضرور ڪندو آهيان
جيڪي ٽٽل دل سان جيئندا آهن
*****
شيخ اياز